Seher heeft veel ervaring met het EVC-traject. “Kandidaten zijn vaak onzeker, maar beseffen niet dat de door hun opgebouwde ervaring en praktijkkennis van onschatbare waarde zijn. Voordat een EVC-gesprek start zijn sommige kandidaten zenuwachtig, omdat ze het gevoel hebben dat ze niet competent genoeg zijn. Het is fijn dat assessoren daar meestal snel doorheen prikken en kandidaten kwalificeren op hun ware kwaliteiten. Dat verwerken zij in een rapportage en bijna altijd zijn kandidaten daarna positief verrast”, vertelt Seher.
Succesverhalen
Een voorbeeld van Seher betreft Volkan Eroglu (zie foto) die zich wilde registeren in het SKJ-register (Kwaliteitsregister Jeugd). “Hij vertelde mij dat hij niet zijn middelbare schoolopleiding had afgemaakt en het daardoor moeilijk vond om voor het hbo-niveau te gaan. Toen gingen wij bespreken wat hij allemaal wél had gedaan. Hij had onder meer bokslessen gegeven en jongeren begeleid op vrijwilligersbasis voor langere tijd. Toch was hij onzeker over zijn competenties, maar tijdens het EVC-onderzoek kwamen we erachter dat hij zoveel aan zelfstudie had gedaan, dat hij veel kennis had over theorieën en methodieken over zijn beroep. Hij heeft alle deskundigheidsgebieden voor Vakbekwame hbo Jeugd- en gezinsprofessional erkend gekregen en kan zich registeren in het SKJ-register. Dat zijn echt mooie succesverhalen die ook mij energie geven.” Het leukste is dat kandidaten zelf naarmate het EVC-traject vordert beseffen welke kwaliteiten zij in huis hebben, waardoor hun zelfvertrouwen verder toeneemt. Vaak hoor je achteraf dat kandidaten na afloop van het EVC-traject promotie krijgen of juist zelf kiezen voor iets dat zij lang niet durfden, zoals een eigen praktijk opzetten.
Seher vervolgt
“Het proces begint met een intake, een kennismakingsgesprek. Dat is bedoeld om erachter te komen met wie ik te maken heb, waar iemand werkt, wat de hobby’s zijn en wat hij of zij in de vrije tijd doet. Bedoeld om iemand zo volledig mogelijk in kaart te brengen. Dus we kijken niet alleen naar de vaktechnische kennis, maar ook bekijken wij samen welke competenties ze verder hebben ontwikkeld.” Seher weet uit eigen ervaring dat veel mensen vaak geen weet hebben van wat ze allemaal kunnen. “In een intakegesprek is niets goed of fout, het is puur bedoeld om een beeld te vormen. Daarna gaan we kijken wat voor werk iemand doet en welke documenten je daarbij kunt verzamelen. Dat wordt in een portfolio verzameld. Dit zijn de beroepskenmerkende producten. Als het portfolio gereed is, kan de kandidaat door naar het EVC-onderzoek.”
Nieuwe motivatie
Vaak blijkt dat de kandidaten al ‘gewoon’ op het gewenste niveau te werken. Dat geeft zelfvertrouwen en nieuwe zin (motivatie). “Het mooie is, is dat een EVC-gesprek geen examen is, maar een gelijkwaardig onderzoekend gesprek om competenties te achterhalen. Het gaat om de persoon zélf. Aan het einde van het proces kan dit een certificering opleveren, maar ook een ontwikkelrapport om mee aan de slag te gaan. Daarmee kun je jezelf verbeteren om de puntjes op de i te zetten.
Open kaart
“Een ander mooi voorbeeld is een kandidaat die meer wilde betekenen en doen, maar het zelfvertrouwen miste en opkeek naar het EVC-onderzoek naarmate dit naderde. Zij had van tevoren besloten om haar krachten te tonen, haar kunnen te verwoorden en positief te zijn. Na het assessment heeft zij getwijfeld of zij het wel goed heeft gedaan door open kaart te spelen over haar zwakheden, hetgeen als het tegenovergestelde van krachtig en positief voelde. Zij was dan ook blij verrast dat zij een veel hoger niveau heeft gescoord en haar zelfkennis juist heeft getoond dat zij boven de materie stijgt. Dit heeft haar enorm geholpen in haar terechte zelfvertrouwen en zelfbeeld; zij heeft besloten te ondernemen!”
De mens achter de kennis
“Ik ben er om een kandidaat te begeleiden in hun EVC-traject. Gedurende het intakegesprek word ik helemaal blij van de mens achter de kennis en ervaring. Kandidaten die pleegouder, begeleider of therapeuten zijn, die impact maken op het leven van een ander. Velen zetten zich elke dag vol in en beseffen pas gedurende ons gesprek dat zij zoveel doen en aan het einde van het traject dat zij veel meer in hun mars hebben dan gedacht.”