Annette Smit startte haar loopbaan ooit als voedingsassistente in het ziekenhuis. Vanuit een enorme drijfveer om andere mensen te helpen, nam ze samen met de rest van haar gezin – bestaande uit man Bert en drie dochters – twaalf jaar geleden voor het eerst een pleegkind in huis. Sinds 2016 vormen ze een gezinshuis, waar ze kinderen opvangen die om uiteenlopende redenen niet meer thuis kunnen wonen. Een SKJ-registratie was hiervoor gewenst. Annette verkreeg deze dankzij een EVC-traject van Vigor.
Annette, woonachtig in Stadskanaal, ging na haar mbo4 mode-opleiding werken in een totaal andere richting. “Als ik wilde doen waar ik voor had geleerd, moest ik verhuizen naar Amsterdam”, vertelt ze enthousiast. “Dat zag ik niet zitten, vandaar dat ik koos voor een baan in het ziekenhuis. Daar ben ik vervolgens blijven hangen. Ik vond het vooral leuk om met mensen bezig te zijn.”
Complexe problematiek
Twaalf jaar geleden trad hun eerste pleegkind toe tot het gezin. “Er was bij haar een vermoeden van hechtingsproblematiek. Veel later bleek echter dat er sprake was van het foetaal alcohol syndroom, met behoorlijk complexe problematiek tot gevolg. Gelukkig hadden we daarvoor al een methode gevonden die bij haar aansloeg, dat maakte een wereld van verschil. Inmiddels is ze een gelukkige twintigjarige, eind 2021 gaat ze op zichzelf wonen.”
Het hele gezin
In de loop der tijd vonden nog meer kinderen bij Annette een veilig thuis. Haar dochters, die allemaal een opleiding in de zorg en het onderwijs hebben gedaan, hielpen daar bij. Twee ervan wonen nog thuis. “Het is mooi dat we dit als gezin kunnen doen maar het is niet alleen rozengeur en maneschijn; er gebeuren ook minder leuke dingen. Wat we echter met elkaar gemeen hebben, is dat we allemaal denken in mogelijkheden. Zelf word ik ook gedreven door mijn geloof. Wat op mijn pad komt, grijp ik aan. De ene keer lukt het, de andere keer niet.” In 2016 werd haar gevraagd of ze een gezinshuis wilden beginnen. “Dat was het perfecte moment. Met mijn man, die ms heeft, ging het steeds slechter dus we waren op zoek naar andere bronnen van inkomsten. Bovendien sloot het naadloos aan bij wat we al deden, dus daar zijn we voor gegaan.”
Leren in de praktijk
“Het was geen verplichting maar men wilde bij voorkeur hbo-geschoolde gezinsouders. Ook zelf vond ik het wel prettig om een soort bevestiging te krijgen dat ik goed bezig was.” Annette begon dan ook aan een driejarige hbo-opleiding tot jeugdzorgwerker. “Dat bleek al snel niets voor mij te zijn. In de loop der jaren heb ik de nodige korte trainingen en opleidingen gevolgd maar ik ben nu eenmaal meer van het leren in de praktijk. Zeker bij het ziekenhuis heb ik gigantisch veel geleerd.” Een EVC-traject leek dan ook meer van toepassing. “De werkwijze van de aanbieder waar ik vervolgens aanklopte, paste echter niet bij mij. Voor mijn gevoel werd ik te veel aan mijn lot overgelaten. Als ik vragen had, werden die bovendien vaak pas laat beantwoord of kreeg ik feedback waar ik niets mee kon.”
Persoonlijke begeleiding
Zo kwam Annette uiteindelijk bij Vigor terecht. “Dat was een verademing. Vanaf het begin gaven zij duidelijkheid over wat er van mij verwacht werd tijdens het EVC-traject én aan welke eisen het door mij te verzamelen bewijsmateriaal en de reflectieverslagen moesten voldoen. Ik kreeg een persoonlijk begeleider die ik ten allen tijde kon benaderen als ik vastliep. Ze belde mij ook regelmatig om te vragen hoe het ging. Het eindgesprek met twee assessoren vond ik eveneens heel bijzonder. Zij wisten op basis van mijn verhaal in de eindrapportage precies te verwoorden wat ik allemaal kon en welke methodieken ik toepaste in mijn werk. Zelf heb je toch last van plaatsvervangende schaamte, het voelt niet goed om zulke dingen over jezelf te zeggen dus het is geweldig dat zij dat voor je doen.”
Nieuwe wegen
Na drie maanden verkreeg Annette haar Vakbekwaamheid als jeugd- en gezinsprofessional. “Daarnaast heb ik mijn SKJ-registratie. Die motiveert me om mijn kennis met trainingen op peil te houden. Ik ben ontzettend blij dat ik mijn doel heb bereikt.” Hiermee zijn tevens nieuwe wegen geopend. “In december 2020 heb ik mijn werk bij het ziekenhuis opgezegd en ben ik aan het rondkijken voor een baan in de jeugdzorg. Wie weet wat de toekomst voor mij in petto heeft!”