De 37-jarige Hamid Ben Atmach is trotse vader van drie kinderen: twee dochters van 14 en 4 jaar, en een zoon van 12 jaar. Het zorgen is hem met de paplepel ingegoten. “In de Marokkaanse cultuur is het, mede ingestoken vanuit het Islamitische geloof, heel gewoon om zorg te hebben voor de ander. Niet alleen voor je familie maar ook de naasten daar omheen. Dat probeer ik ook mijn eigen kinderen mee te geven. Uiteindelijk moet je het toch met elkaar doen en er voor elkaar zijn.”
Hamid volgde ooit een mbo-opleiding bedrijfsadministratie. Het was voor hem meteen al duidelijk dat daar niet zijn hart lag. Op zijn 23-ste werd hij voor het eerst vader en moest er vooral brood op de plank komen. Hamid deed dan ook wat nodig was. Toen zijn kinderen wat groter werden, ontstond er ruimte om andere dingen te doen en ging hij aan de slag in de jeugdzorg. Tien jaar later behaalde hij via een EVC-traject zijn vakbewaamheidsbewijs als Jeugd- en gezinsprofessional en verkreeg hij de gewenste SKJ-registratie.
De omslag
Zijn twee oudere broers waren al werkzaam in de jeugdzorg en zijn een zorgtrium gestart in Arnhem, een vorm van beschermd wonen voor jongeren met complexe problematieken, die uiteindelijk worden begeleid naar zelfstandigheid. Zij vormden voor Hamid een belangrijke inspiratiebron. Toen hij op zijn 27-ste in contact kwam met de jeugdwerker die hij nog kende van het jongerencentrum waar hij vroeger regelmatig kwam en de kans kreeg hier aan de slag te gaan, greep hij deze met beide handen aan. “Eerst als vrijwilliger. Het klikte echter zo goed met de jongeren die er kwamen dat ik al snel een baan kreeg aangeboden.”
Een schat aan ervaring
Het was geen fulltime job en Hamid koos ervoor om op een bepaald moment via een uitzendbureau aan het werk te gaan als pedagogisch medewerker bij open groepen in verschillende instellingen binnen en buiten de regio Arnhem. Daar deed hij een schat aan ervaring op. “Sinds zes jaar werk ik op een school voor speciaal onderwijs. Een relevant diploma had ik officieel niet maar de directeur had vertrouwen in mij, hij durfde het – met de nodige begeleiding – wel aan. Ik wist zelf ook dat ik mijn vak verstond maar ik had altijd in mijn achterhoofd dat ik uiteindelijk wel dat papiertje moest behalen.” Een nieuwe opleiding zag hij niet zitten, want “school is nu eenmaal niet mijn ding” vertelt Hamid. Zo oriënteerde hij zich op EVC-trajecten en kwam hij bij Vigor terecht.
Theoretisch kader
“De werkwijze die ze bij Vigor hanteren, paste bij mij. Ik ben verbaal sterk genoeg om uit te leggen wat ik doe en wat ik kan maar ik vind het lastig om dat op papier te zetten. Dat nemen zij eigenlijk helemaal uit handen. Na het eerste kennismakingsgesprek heb ik van alles aangeleverd, van verslagen tot rapportages, alles waarmee ik aan kon tonen dat ik volwaardig functioneer als pedagogisch medewerker. Daarna volgde een 2,5 uur durend gesprek met twee assessoren. In het begin vond ik dat best spannend, ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Het voelde echter al snel vertrouwd en veilig. Al met al was het een open, verhelderend gesprek dat mezelf ook nieuwe inzichten opleverde. Ik vond het vooral waardevol dat zij een theoretisch kader met bijbehorende methodieken wisten te verbinden met mijn functioneren in de praktijk. En het is natuurlijk altijd fijn om bevestigd te krijgen dat je het goed doet.”
Toekomstplannen
Alle input werd vervolgens vastgelegd in een ervaringscertificaat. “Ik was heel blij toen ik het telefoontje kreeg dat ik een positieve beoordeling had gekregen en mijn vakbekwaamheidsbewijs zou ontvangen. Daar kon ik mijn SKJ-registratie mee aanvragen en die is inmiddels toegekend. Een absolute must voor iedereen die in de jeugdzorg werkt. Gedurende het traject bij Vigor was er bij mij even wat onduidelijkheid over de rol van de trajectbegeleider, over het geheel genomen ben ik echter zeer tevreden over hoe het allemaal is gelopen.” Vanuit zijn enthousiasme heeft hij de afgelopen tijd al meerdere jonge jongens gestimuleerd om ook het EVC-traject te volgen. “Allemaal jongens voor wie dit dé weg is om verder te komen in hun vak.” Per 1 april treedt Hamid toe tot het zorgtrium waar ook zijn broers al werken. “Verder kijk ik niet te ver vooruit. Ik zie wel wat de toekomst me brengt. Op dit moment vind ik het nog hartstikke leuk om dit werk te doen. Ik heb te maken met jongeren die al heel veel hebben meegemaakt in hun leven. Het is mooi om hen vooruit te kunnen helpen. Dat hoeven geen grote stappen te zijn, voor hen is het al heel wat als ze de dag doorkomen zonder al te veel stress en gedoe. Als je dan aan het eind van de dag een glimlach op hun gezicht tevoorschijn kunt toveren, is ook mijn dag helemaal goed.”