Sebastiaan Brakband werkt al twintig jaar als jeugd- en gezinsprofessional. Hij ging er daarom van uit dat zijn verplichte SKJ-registratie geen problemen zou opleveren. Maar dat pakte in eerste instantie anders uit. Toch wist Sebastiaan zijn aanvankelijke weerstand om te zetten in veranderbereidheid.
“Als jeugd- en gezinsprofessional begeleid ik mensen met autisme en ondersteun ik gezinnen bij de dagelijkse gang van zaken. Ook bij complexe (zorg)vragen sta ik voor hen klaar. Bij conflicten of andere problemen kunnen ouders mij altijd bellen. In noodsituaties ben ik 24 uur per dag bereikbaar.” Aan het woord is Sebastiaan Brakband. Hij was jarenlang werkzaam bij een instelling voor zorg- en dienstverlening aan mensen met een verstandelijke beperking, en werkt de laatste tien jaar als zzp’er.
SKJ-registratie
Om in zijn vak bij complexe zorgvragen te kunnen blijven ondersteunen, had Sebastiaan een registratie nodig bij het Kwaliteitsregister Jeugd (SKJ). Een EVC-traject was voor hem de meest logische route. “Anders zou ik drie jaar lang een opleiding moeten volgen, maar dat is voor mij geen optie. Ten eerste ben ik al te lang uit de schoolbanken en bovendien kan ik gezinnen dan niet optimaal ondersteunen. Ik kan moeilijk tegen een autist zeggen: ‘Maandag ben ik er niet, dan moet ik naar de opleiding.’ Gezinnen rekenen op mij.”
Maatwerk
“Ik ben bewust op zoek gegaan naar een maatwerktraject,” vertelt Sebastiaan. “Want maatwerk, dat is wat ik zelf ook lever aan mijn cliënten. Ik ben niet iemand die de dingen vanuit boekjes doet, een vast stramien volgt. Toen hoorde ik van een collega-zzp’er over EVC Centrum Vigor. Hun werkwijze, waarbij alles is gericht op de individuele kandidaat, sprak me direct aan.” Al tijdens de intake ondervond Sebastiaan wat dat betekende. “Ze wilden van alles van me weten: wie ik ben, wat ik de afgelopen twintig jaar heb gedaan, maar ook uit wat voor gezin ik kom. Dat nemen ze allemaal mee in de rapportage.”
Confronterend
Sebastiaan verwachtte dat hij zijn erkenning snel op zak zou hebben. “Ik werk twintig jaar in de zorg, krijg altijd positieve feedback. Ik dacht: ik ga gewoon laten zien wat ik kan, wie maakt me wat?” Toch pakte het assessment anders uit. “In mijn werk hanteer ik een eigen methodiek, gebaseerd op mijn jarenlange praktijkervaringen waarin ik veel successen heb geboekt. Maar die werkwijze moest wel passen in het systeem. En dat kon ik niet goed aantonen. Dat was heel confronterend. Daarna kreeg ik het bericht dat ik de erkenning niet had behaald. Ik baalde enorm. Ik dacht: wie gaat mij vertellen dat ik het niet goed doe terwijl al mijn gezinnen en opdrachtgevers tevreden zijn?”
Eigen leerproces
“Mijn eerste reactie was: ik stop er mee. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik dan ook al die gezinnen met complexe zorgvragen niet meer kan ondersteunen. Terwijl daar mijn kracht ligt. Uiteindelijk was het mijn vrouw die me deed inzien dat ik het bijltje er niet zomaar bij neer moest gooien. Ik besefte: dit gaat om mij, om mijn eigen leerproces. Ik besloot het er niet bij te laten zitten. Samen met mijn vrouw heb ik gekeken hoe we mijn kennis en ervaring passend in het systeem konden krijgen.”
De boeken in
“Ik ben in de boeken gedoken, terwijl ik iemand ben die vooral leert in de praktijk door te ervaren en af te stemmen op de ander. Ik was, zoals ze bij Vigor zeggen, onbewust bekwaam. Dat wil zeggen dat je je werk wel op de goede manier doet, maar zonder dat je je daarvan bewust bent. Dat moest ik veranderen in bewust bekwaam. Daar zat de crux. Dus heb ik alle maatwerkmethodieken die ik zelf heb bedacht, getoetst aan bestaande methodieken. Ik bleek deze vaker toe te passen dan ik zelf had gedacht.”
Eyeopener
“Tijdens het tweede assessment kon ik dat allemaal aantonen. Ik had me perfect voorbereid. En toch, toen ik daar eenmaal zat, kreeg ik weer dat beklemmende gevoel te moeten voldoen aan een statuut. Dat past gewoon niet bij mij. En dat leverde opnieuw weerstand op in mijn systeem. Totdat de assessoren zeiden dat dit het laatste stuk was, dat dit het passend maakte. Toen realiseerde ik me dat het niet alleen passend was voor hen, maar ook voor mijzelf. Pas toen zag ik in dat niet alleen de inhoud van belang is, maar ook het proces. Dat was voor mij een eyeopener.”
Opstap
“Naast erkenning heeft het EVC-traject mij vooral zelfinzicht opgeleverd,” besluit Sebastiaan. “Ik sta altijd klaar voor de ander, het werd nu tijd om eens voor mezelf te zorgen. Mijn SKJ-registratie is daarvoor de beloning. En ik heb de smaak van het leerproces te pakken gekregen. Ik ben gestart met het volgen van een training brain blocks en ga daarna aan de slag met een NLP-training. Het EVC-rapport zie ik als opstap om me verder te ontwikkelen en mijn vakkennis verder uit te breiden.”